Rów przeciwpancerny
Rów otaczał miasto rozpoczynając się przy skarpie wiślanej między Rządzem a Strzemięcinem, biegł następnie przez Las Miejski, wzdłuż drogi do Radzynia, na południe od Węgrowa wchodził na skarpę wysoczyznową. Następnie przebiegał polami pomiędzy Wielkimi Lniskami a Księżymi Górami, dochodząc do sieci rzecznej okolic rozwidlenia Osy-Trynki. Ponownie rozpoczynał się w Lisich Kątach biegnąc przez północne obrzeża obecnego lotniska, przez pola w Mokrem, dochodząc do podnóża Łosiowych Gór. Rów kończył się w Zakurzewie w pobliżu ujścia Osy do Wisły. Łączna długość rowu przeciwpancernego wynosiła ponad 15 km. W terenach podmokłych, np. w okolicy Mokrego, włączano w skład umocnień przeciwczołgowych istniejące tu wcześniej rowy melioracyjne.
Według regulaminów rów powinien posiadać szerokość 4,5 m i głębokość 3,5 m. W niektórych miejscach, na najbardziej zagrożonych odcinkach stosowano znacznie większe wymiary (7 m szerokości, 6 m głębokości), przystosowane do realiów ówczesnego pola walki i wzrastającej sprawności czołgów radzieckich. Cechą charakterystyczną dla odcinka umocnień w Lesie Miejskim jest usytuowanie w wale wewnętrznym, rozmieszczonych co kilkadziesiąt metrów, dodatkowych stanowisk strzeleckich. Do dziś zachowało się w dobrym stanie wiele odcinków rowu przeciwpancernego, zwłaszcza w Lesie Miejskim, na przedpolu fortu Strzemięcin, na południowy – wschód od Węgrowa, na zachód od Wielkich Lnisk i Grabowca.