Schron bierny piechoty - Regelbau 668
Regelbau 668 czyli „standaryzowany schron” typu 668 został zaprojektowany około 1942 roku jako rozwinięcie typu 501, stosowanego już na Wale Zachodnim od 1939 roku. Był też nazywany prostym schronem dla drużyny („einfacher Gruppenunterstand”) liczącej 9 żołnierzy i dowodzącego nią podoficera. Budowle takie zastosowano masowo przy fortyfikowaniu Wału Atlantyckiego od 1942 roku a następnie w fortyfikacjach wschodnich w 1944 roku, przeważnie w nieco zmniejszonej wersji (Kleinstunterstand). Były to typowe schrony bierne o wymiarach 7 m (szerokość), 7,7 m (głębokość), 4,4 m (wysokość). Grubość ścian wewnętrznych wynosiła 1,5 m, wewnętrznych 0,8 m.
Budowa schronu wymagała użycie 210 metrów sześciennych betonu, 9,4 ton stali zbrojeniowej oraz 1,7 ton stali profilowanej. Schron był przystosowany do celów wojny przy pomocy środków chemicznych, choć użycie ich pod koniec wojny wydawało się być mało prawdopodobne. Przedsionek (b) był miejscem oczyszczania odzieży z bojowych środków chemicznych (dekontaminacji). Przez drzwi pancerne przechodziło się do śluzy przeciwgazowej. Przy pomocy specjalnych urządzeń utrzymywano w niej (oczywiście w przypadku zagrożenia atakiem gazowym) ciśnienie nieco wyższe niż na zewnątrz. Drzwi miały masę około 250 kg, były dwudzielne (zazwyczaj typu 434P01). Umożliwiało to otworzenie górnej połowy w przypadku częściowego zasypania przedsionka. Przez kolejne drzwi pancerne, gazoszczelne (o pełnym skrzydle, zazwyczaj typu 19P7) przechodziło się do głównego pomieszczenia mieszkalnego zaopatrzonego w 6 do 9 łóżek o wymiarach 175-185 x 65 cm (stosowano różne ich układy, zazwyczaj w 3 poziomach), stół, krzesła. Na prawo od wyjścia awaryjnego umieszczano piecyk grzewczy, zazwyczaj typu WT 80. Po lewej stronie z kolei był umieszczony wentylator z wymiennymi filtrami przeciwgazowymi z węgla aktywowanego o typie HES-1,2, o napędzie ręcznym (korbowym). W pomieszczeniu tym utrzymywano jeszcze wyższe ciśnienie niż na zewnątrz i w śluzie przeciwgazowej.
Z pomieszczenia głównego wiodło na zewnątrz wyjście ewakuacyjne (Notausgang) o wysokości 80 cm, szerokości 60 cm. W jego ścianach umieszczono specjalne rynny do umieszczenia w nich belek drewnianych lub stalowych dwuteowników tarasujących wejście. Można było je w razie potrzeby bez problemów usunąć od zewnątrz. Wyjście awaryjne było osłonięte od zewnątrz ceglaną cembrowiną o średnicy zazwyczaj 2 m, wypełnioną piachem, który także można było wybierać do wnętrza schronu. Wyjście na strop schronu prowadziło po klamrach stalowych. Obiekty były zazwyczaj zupełnie pokryte ziemią, ponad jej powierzchnię wystawały jedynie kołnierze anten radiostacji oraz kominek do odprowadzania dymu z piecyka grzewczego.