Feste Obergentringen (Fort Guentrange)
Fort Oberngentringen jest jednym z trzech fortów rozproszonych wzniesionych na wzgórzach wokół Diedenhofen (Thionville) w Lotaryngii. Stanowił szczytowy przykład rozwoju pruskiej szkoły fortyfikacyjnej w przededniu I wojny światowej, zbudowany w formie typowej "festy". Rozplanowanie i struktura dzieł przypomina w dużym stopniu fort na Wielkiej Księżej Górze w Grudziądzu, z zaznaczeniem, że fort grudziądzki jest dużo wcześniejszy, skromniejszy, w pewnym stopniu prototypowy. Wspólnymi cechami jest wyżynny (wręcz górski) charakter, obecność licznych rozproszonych w terenie schronów, duże nasycenie elementami pancernymi, istnienie komunikacji podziemnej.
Fort wzniesiono na wzgórzu o wysokości 318 m n.p.m., 4 km na północny-zachód od centrum miasta. Budowa trwała od 1899 do 1905 roku. W czasie I wojny światowej działania wojenne nie dotarły do Diedenhofen, po zakończeniu wojny fort wraz z Lotaryngią powrócił do Francji.
Wizyta w forcie pozostawia niezapomniane wrażenia, nie tylko na miłośnikach fortyfikacji. Fort z otuliną zajmuje olbrzymi obszar 345 ha, z których udostępniono do zwiedzania ponad połowę (część północną). Typowa trasa zwiedzania zajmuje 2 godziny. Miejscowy przewodnik, gdy dowiedział się, skąd jesteśmy i jaką organizację reprezentujemy, oprowadzał nas jednak po forcie przez ponad 6 godzin, pokazując miejsca zwykle niedostępne, zarośnięte bujną roślinnością, częściowo zdewastowane.
Głównymi elementami fortu są 3 schrony koszarowe, 2 baterie armat 105 mm w wieżach pancernych (w każdej po 4 wieże). Wieże były zaopatrzone w tzw. "krótkie" lufy, które pozwalały na prowadzenie ognia na odległość do 9700 m. Każda bateria była zaopatrzona w 2 kopuły obserwacyjne. Grubość stropów obiektów dochodziła do 4 m, grubość ścian - do 3 m. Wokół wyżej wymienionych schronów rozmieszczono kordonowo schrony pogotowia (wartownie), zaopatrzone w wieże obserwatorów piechoty. Schrony te połączono okopami strzeleckimi oraz długimi odcinkami betonowych stanowisk strzeleckich. Fort otoczono kratą forteczną oraz 30-metrowej szerokości pasem zasieków z drutu kolczastego. Prawie wszystkie obiekty były połączone tunelami podziemnymi (poternami), zabezpieczonymi drzwiami pancernymi. Po 1912 roku fort został wzmocniony 6 kaponierami przystosowanymi do prowadzenia ognia wzdłuż fosy. Kaponiery wyposażono w karabiny maszynowe, reflektory, kopuły obserwacyjne. W linii okopów umieszczono też 2 schrony przeznaczone dla ognia ckm-ów na wprost (rzadkość w pruskich fortyfikacjach tego okresu). Obsadę fortu stanowiło około 2000 żołnierzy, zapasy żywności i materiałów miały starczyć na 3 miesiące walk. W 1916 roku główne budynki koszarowe wyposażono w centralne ogrzewanie. Już wcześniej zainstalowano agregaty prądotwórcze, co pozwoliło na oświetlenie elektrycznie budowli oraz mechaniczną wentylację. W 1930 roku fort włączono w strukturę linii Maginota. Wieże pancerne zaopatrzono w tzw. "długie" lufy. Pozwoliło to na wydłużenie zasięgu ognia do 12700 m. W 1940 roku fort ponownie został przejęty przez niemieckie władze wojskowe, służąc jako obiekt magazynowy, warsztatowy. W 1944 roku zdobyty został przez oddziały amerykańskie, które wysadziły w powietrze lufy armatnie wież pancernych. Od 1946 roku wojska francuskie składowały tu amunicję. Po opuszczeniu obiektu przez wojsko w 1971 roku, fort przejęły władze komunalne. Miejscowe stowarzyszenie "Amicale du Groupe Fortifié de Guentrange" dzierżawi fort, konserwuje wybrane dobrze zachowane obiekty, prowadzi muzeum militarne i oprowadza turystów.
Ciekawsze fragmenty fortu dostępne do zwiedzania to: